فیلم صورت زخمی Scarface: نقد و بررسی فیلم برایان دی پالما با آل پاچینو

بررسی اسکارفیس ، شاهکار برایان دی پالما که به بخشی از تخیل جمعی تبدیل شده است ، با یک آل پاچینو هیستریکونی و قدرت عالی روایی 

Scarface صورت زخمی یکی از نقاط عطف ژانر گانگستر است که در سال 1983 توسط برایان دی پالما کارگردانی و توسط اولیور استون نوشته شده و آل پاچینو را بازی می کند ، در کنار میشل پفیفر و استیون بائر. این بازسازی کلاسیک هاوارد هاوکس با همین نام است ، اما از لحاظ محتوای آن تفاوت های چشمگیری دارد و از دهه هشتاد شروع می شود به عنوان دورانی که داستان به جای سالهای ممنوعیت ، از زمان تنظیم میامی به جای آن از شیکاگو شروع می کند ، و مواد مخدر به عنوان عنصر اصلی قاچاق غیرقانونی به جای الکل. علاوه بر این ، فیلم De Palma تقریباً 170 دقیقه طول می کشد که امکان دارد روایتی مفصل را با یک تحلیل عمیق و تعریف شخصیت ها تهیه کند. در زمان اکران ، فیلم به دلیل خشونت شدید برخی از صحنه ها و استفاده گاه به گاه از زبان مبتذل ، نقدهای متناقضی از منتقدین دریافت کرد ، اما با گذشت سالها ، این مورد به طور فزاینده ای دوباره مورد ارزیابی قرار گرفت تا اینکه تقریباً به اتفاق آرا مورد توجه قرار گرفت. مانند چنین سنگ بنایی.

Scarface داستان تونی مونتانا ، تبعیدی کوبا است که "پروردگار مواد مخدر" میامی می شود

این فیلم در مورد مثل صعودی و نزولی تونی مونتانا ، یک جنایتکار کوچک کوبایی است که به همراه پناهندگان از خروج ماریل وارد میامی شد تا به دنبال ثروت خود در دنیای زیرزمینی باشد ، و سعی کرد خود را به عنوان یک زندانی سیاسی از بین ببرد. از تلاش برای ظهور از طریق قتل های مأمور و مقابله با مواد مخدر کوچک ، تا ظهور به عنوان یک رئیس جرم بزرگ ، از بین رفتن اعتیاد به کوکائین ، دلبستگی مریم به خواهر ، مشکلات عدالت و ضعف داخلی در جهان. گانگستر. با تشکر از تشنگی خود را برای قدرت همراه با یک شخصیت بی پروا و ظالمانه ، مونتانا به همراه دوست خود مانی موفق به صعود به بالای جنایت و تبدیل شدن به "پروردگار مواد مخدر" میامی. این کار همچنین با از بین بردن کسانی که او را در آن جهان محافظت کرده و درج کرده اند ، بدین ترتیب به حیله و نفاق و تسخیر الویری ، زن رئیس قبلی او ، که در حمل و نقل همراهی خواهد کرد ، قبل از رها کردن وی به دلیل شخصیت روانی خود ، که این همچنین باعث سقوط عمومی خواهد شد.

در اسکارفیس ( صورت زخمی ) و در شخصیت تونی مونتانا تمام جوهر ظلم دیوانه وار در زیر زمین آمریکایی وجود دارد ، با نمایشی بیش از حد واقع گرایانه که بر خرد و بیرحمی نمی کشد. فیلم دی پالما یک تفسیر شخصی از رویای آمریکایی است از طریق نگاه تحریف شده به یک تبعید تبعید کوبایی برای ثروت و جلال ، که بدون توجه به نوع کانالهای عملی لازم برای دستیابی به آنها عمل می کند.

این فیلمنامه که توسط الیور استون نوشته شده ، مقطعی پرخاشگرانه از جهان جنایات آمریکایی و یک عمل متهم به سیستم سرمایه داری است که به آرزوی بیمار برای ثروت منجر می شود

دی پالما در دهه 1980 یک نقاشی فوق العاده از میامی را ایجاد کرد که در آن قاچاق مواد مخدر سلطنت کرد و بستر خشونت و اعمال جنایتکار فجیعانه در تمام درامهایش پدیدار شد. بار واقعی این داستان ناشی از فیلمنامه دقیق و برش فیلم الیور استون است که در تماس مستقیم با مجرمان سابق و مأموران مبارزه با مواد مخدر بود تا نقاشی یک مقطع معتبر از آن جهان را داشته باشد. داستان استون داستانی با زور بی رحمانه است ، ساخته شده از خشونت است که هرگز بهم ریخته و پنهان نمی شود ، از معناداری و فرومایه ، اعمال سوءاستفاده و بدخواهی است ، جایی که اخلاق فقط در روابط خانوادگی و در دوستی های نزدیک ظاهر می شود. مونتانا در بخش پایانی فیلم ، هنگامی که با یک قتل روبرو می شود ، با یک قتل روبرو می شود ، کودک را درگیر می کند ، با انتخابی روبرو می شود که یک شکست اخلاقی تنها در یک دنیای ظالمانه و غیر انسانی کشنده است. .

شخصیت های اسکارفیس در بی رحمی خود ارائه می شوند اما با ساختاری که شخصیت ها و ضعف های آنها را تقویت می کند ، تبار نزول آنها را در یک تونل جهنمی ترسیم می کند که - در دیدگاه استونیون - به عنوان کیفرخواست علیه تجمع مریض و غیرقابل کنترل تنظیم شده است. ثروت ناشی از سیستم سرمایه داری ، که شخصیت های فیلم در واقع پیاده هایی هستند. سیستمی که هیچ راهی برای آن باقی نگذاشته است ، جایی که بی پروا به عنوان یک شلیک پرتاب به سوی موفقیت در یک جنگل اداره می شود که براساس قانون غلبه بر آن حاکم است ، اما جایی که شخص به همان سرعتی با بی تفاوتی و خشونت به زمین ریخته می شود ، ناگهان خواب را به کابوس تبدیل می کند. .

دی پالما و استون با روشی تماشایی - با عناصر کیت آگاهانه و کاربردی - جذابیت آن جهان را توصیف می کنند ، در روایتی با ریتمی که همیشه در افراط و تفریط خود و در انتقاد ناامیدکننده بی رحمانه آن ، پایدار و پرتحرک است. ساختاری از داستانی که اوج خود را در پایان دیوانه وار ماوراء بنفش دارد که در آن وحشیگری در گرداب مخرب و نابودکننده به اوج خود می رسد و تمام معنی و استعاره فیلم را محصور می کند.

فیلم De Palma قادر است سینمای معتبر و محبوب را به طور فوق العاده ترکیب کند

در Scarface ، کارگردان به لطف یک تکنیک تصفیه شده معمولی از یک سینما که در تمام پتانسیل های خود می درخشد ، قادر به ترکیب بی نقصی نویسندگی سینمایی و تماشایی است. De Palma با داشتن یک جهت با فضیلت اما هرگز سازگار با خود ، متشکل از نقشه های دنباله ای ، زوم و چرخ دستی هایی که همراه و مخالف هستند ، استفاده شدید از دالی و حرکت آرام که پاتو به روایت می دهد ، می تواند یک اثر هنری را به محصولی تبدیل کند. کاملاً قابل استفاده برای عموم مردم. کار تزئین شده پس از آن با عکسی که به طور متناوب خاکستری زاغه های فقیر را با رنگهای پرشکوه محیطهای زیرین عالم اموات ، برجسته کردن تضاد تنظیمات و برجسته کردن بیننده و حتی در زیر نظر زیبایی شناختی ، به بیننده منتقل می کند. همچنین برای ایجاد انگیزه بیشتر در این اثر ، موسیقی متن فیلم ایجاد شده توسط جورجیو مورودر ایتالیایی ، شورشی از صداهای الکترونیکی دهه 80 است که کاملاً مطابق با پویایی و اضافی تصاویر فیلم ، مخلوط کردن آدرنالین و فشار دادن موسیقی با آهسته تر است. و غم انگیز تا معابر ظریف تر.

Scarface با عمل عالی و اثبات اثبات آل پاچینو که موجب شکوه و عظمت کار می شود ، همراه با میشل پفیفر فوق العاده است.

بدیهی است که فیلم اگر به تفسیر هیستوریونیک از آل پاچینو ، الهام گرفته از کفش های اسکیزوئیدی تونی مونتانا نرسیده باشد ، تبدیل به موضوع فرقه ای شده است که در حال حاضر وجود دارد. نقشی که در آن بازیگر آمریکایی با دادن اعتبار و قدرت به شخصیت ، با حرکات عمدی بیش از حد و یک تقلید مشخص و بیش از حد ، با هدف آگاهی دادن برجسته شخصیت شجاع و شخصیت اسکیزوئیدی ، قادر است تمام مهارتهای تئاتری خود را ارتقا بخشد. همچنین نکته قابل توجه عملکرد متقاعد کننده میشل پفیفر ظهور ، کاملاً معتبر به عنوان یک زن حسی و جذاب اما دوستانه و غیر مخرب است.

سرانجام اسکارفیس فیلمی است که در حافظه مشترک سینمای معاصر که هنوز هم تاثیرگذار آن هنوز دست نخورده باقی مانده و از آن باقی می ماند ، از یک سو به عنوان محصول سرگرمی استثنایی و قدرت تصویری فوق العاده باقی مانده و از آن باقی می ماند. هنوز هم یک مقطع ناامیدکننده از جنایات ذاتی در مجامع مهم جامعه آمریکا و یک انتقاد اجتماعی موفق و شجاعانه از مجذوب سرمایه داری است.