- فیلم هفته: مارتین ایدن -

- فیلم هفته: مارتین ایدن -

اگر کار جک لندن همیشه سینما را مجذوب خود کرده است ، هنوز کسی جرات نکرده است که از شاهکار برجسته او ، مارتین ادن (1908) ، نوعی زندگینامه مستاصل و یکی از قوی ترین توصیفات خشونت اقتباس کند. اجتماعی و فرهنگی هرگز نوشته نشده است. پیترو مارچلو جرات چنین کاری را دارد و با جایزه بهترین بازیگری مرد در ونیز برای لوکا مارینلی در یک فیلم کاملاً منفرد در جایگاه نخست قرار می گیرد. به حدی که هرچه فرم او از مدل خود دور شود ، هرچه بیشتر به ذهن او نزدیک می شود.

هر کسی که مارتین ایدن را خوانده باشد ، لزوما هنگام ورود به اتاق ترس خواهد داشت. وزن زیبایی شناختی و سیاسی آن ، دقت در روند حیاتی قهرمان آن ، توصیف زیبا از یادگیری خودآموز ، همچنین از کار ، چه در نوشتن مرد جوان و چه در کارهای غذایی وحشتناک ، جایی که لندن مدیریت می کند به ندرت در تاریخ ادبیات برای توصیف استفاده و تخریب است که بدن و ذهن یک انسان می تواند متحمل شود هنگامی که تبدیل به یک نیروی کار می شود ... فکر کردن برای یک فیلم دو ساعته دشوار است همه آنها. دقیقاً مانند خشونتی که لندن بدون نام بردن از آن سفر "ترانس کلاس" شخصیت اصلی خود را توصیف می کند (کارگری شیفته فرهنگی که با بورژوازی پیوند می دهد ، همان چیزی که از آن دور خواهد شد تا در فقر بنویسد ، همان که هنگامی که به شهرت برسد جشن می گیرد) و این نثر فرانسوی معاصر را که پر از این مفاهیم است کم رنگ می کند. بنابراین غیرممکن است که ریتم ضرورتاً همسان ، بیضوی و خفا را که پیترو مارچلو به اقتباس خود می دهد ، گیج کننده پیدا کنید. با این حال ، آنجا به پایان می رسد. به عبارت دیگر: محدودیت های فیلم محدودیت های هر اقتباس ادبی است. به دلایل زمانی ، او باید راه حلهایی پیدا کند که کاملاً کلاسیک باشند (ادغام چند شخصیت در یک ، حذف چند قسمت مشابه و غیره). برای بقیه ، هرچه فیلم از رمان فاصله بیشتری بگیرد ، وفاداری بیشتری به آن دارد. در اینجا معجزه ، سیاسی و زیبایی شناختی مارچلو است. توضیحات

تفاوت فیلم با رمان چیست؟ او ابتدا در فضا (فیلم در ناپل ، نه اوکلند) و سپس در زمان (با منطق فیلمبرداری در سال 2018) فاصله می گیرد. با این تفاوت که مارچلو پنهان نمی شود ، ناپل همیشه ناپل خواهد بود ، حتی اگر در دیالوگ ها لزوماً به آن اشاره زیادی نشود ، و اگر او اقدام فیلم را در آغاز قرن 20 انجام دهد ، تکه های حال را پنهان نکنید درگیری آهنگ ها حتی فراتر از این است: از فیلم به وضوح در فیلم فیلمبرداری می شود ، سپس تصویر پردازش می شود ، و گاهی اوقات باعث می شود که قرار دادن تصاویر بایگانی که می بینیم ماهیگیران ، کارگران یا افراد گمشده در در جنوب ایتالیا ، بدون اینکه همیشه بتوان دانست که آیا این تصاویر ، تصاویر آرشیوی واقعی فراتر از قبر یا عکس های مستندی است که امروز مارچلو فیلمبرداری کرده است.

چگونه این همه فیلم و رمان "گرد هم آورده" است؟ آنچه جهان را برای مارتین ادن از لندن غیرقابل سکونت می کند دقیقاً همان چیزی است که وی را به نوشتن وا می دارد: اینکه بعضی چیزها هرگز تغییر نمی کنند ، طبیعت انسان باعث می شود که همیشه غالب و مسلط باشند ، و اینکه این داستانهای اخیر است که باید در صفحات کتابها یافت شود. تعداد کمی از شهرهای جهان می توانستند مانند ناپل این احساس را منتقل کنند ، که این داستانها هنوز وجود دارند ، تغییرناپذیر هستند ، که باید همیشه گفته شوند ، بنابراین پروژه لندن را به مارچلو پیوند می دهد ، که قبلا خود را در لومپن غرق کرده بود جنوا از مستند برجسته اول برجسته خود ، La Gueule du loup. اگر این اقتباس از یک "رمان بزرگ" به نظر متوسط ​​برسد (ما از مجموعه های فراعنه فراتر از ما فاصله داریم) ، کاملاً اشتباه می کنیم. تعداد کمی از فیلم ها چنین جاه طلبی بزرگ ، تقریباً انقلابی و مشترکی دارند: ما همیشه معتقد بودیم که سینما هنر گرفتن مرگ در محل کار ، یخ زدن به موقع آنچه زودگذر است بود. مارچلو با تصاویر دستکاری شده و نامطمئن خود که زمان و بافت را با هم مخلوط می کنند ، به ما نشان می دهد که این عکس است: هنر آنچه را که هرگز تغییر نمی کند به ما نشان می دهد. هیچ چیز بیشتر لندن.